Aylardır yazılar yazdığım,yokluğuna alısamadıgım ve ozledigim seni unuttum artik.Aklima dusmuyorsun eskisi gibi,cok uzulmuyorum ismini soyleyince ve adimi yazabiliyorum artik dosyalara.Gulebiliyorum,sarkilari dinleyebiliyor ve anlam cikartmiyorum sana dair...
Haberinide almiyorum artik.Ve yuzun dusmuyor nicedir gozlerimin onune..
Ah demiyorum dusununce seni.Umudumuda geri cektim gelecek yazdan.artik sana dair bende olan hayaller hukmunu yitirdi.
Sesinde gitti kulaklarimdan,gozlerinde gitti ufkumdan..artik baska seslerde seni baska gozlerde senin gozlerini aramiyorum.
ve her calan telefonda acaba senmisin diye heyecanlanmiyorum.ve mesaj sesleri icimi titretmiyor artik.
sen bana giderken yalan soyledin,ben bu yalanina anca istirak ettim.anca dogruyu bulabildim.tek giderken soyledigin yalan degilmis,sen basli basina bir yalanmissin...
simdi anliyorumki sana yapilanlar bosa degil ama boslugu imis.ve sen kendi cikmazinda yol alirken ben kendi puslu yolumda guneslerin acmasini bekliyor olacagim.
ne bir adim ileri ne bir adim geri.suan hayatin tam ortasindayim.
nasil olurda bir insan bu kadar egri olur diye dusunmuyorum.sadece gunesin dogmasini,ciceklerin acmasini ve puslu olan dunyamin aydinlanmasini bekliyorum.
Şimdilik unuttum seni..Ama Şimdilik....